Dr. Peter Fenwick (1935-2024) was een wetenschapper die ver vooruit liep op zijn tijd. Hij durfde als een van de eerste academici serieus onderzoek te doen naar bijna-doodervaringen op een moment dat de wetenschappelijke wereld dit fenomeen volledig negeerde.
Zijn werk heeft mij altijd geraakt omdat hij niet oordeelde, maar onderzocht. Hij benaderde BDE's met een zeldzame combinatie van wetenschappelijke precisie en menselijke empathie. Waar anderen slechts schouderophalend reageerden, zag Fenwick de diepere menselijke ervaring achter deze bijzondere momenten. Zijn onderzoek heeft niet alleen de academische wereld uitgedaagd, maar ook talloze mensen zoals ik het gevoel gegeven dat er meer is tussen leven en dood dan we kunnen verklaren. Dr. Fenwick opende deuren naar een rijker, dieper begrip van onze menselijke ervaring.
Naar aanleiding van zijn onlangs overgaan vind ik het gepast een video te tonen van deze bijzondere wetenschapper:
Hier is een korte samenvatting van de video:
Dr. Peter Fenwick's interesse in dit onderwerp begon toen een patiënt hem vertelde over zijn ervaring tijdens een hartstilstand. Deze man beschreef hoe hij boven zijn lichaam zweefde en de chaos in de operatiekamer kon observeren. Hij ging vervolgens door een tunnel naar een Engelse landelijke tuin, wat hem deed beseffen dat deze ervaringen echt waren.
Fenwick begon te onderzoeken of deze ervaringen daadwerkelijk waar konden zijn en ontdekte dat veel mensen die een BDE hadden gehad, geen angst voor de dood meer voelden en zelfs veranderingen in hun cognitie ervoeren, zoals verhoogde telepathische vermogens. In 1987 werd Fenwick gevraagd om een programma over bijna-doodervaringen op de BBC te co-hostten, wat resulteerde in meer dan 2000 brieven van mensen die hun eigen ervaringen deelden. Dit leidde tot een uitgebreide database die hem hielp om patronen en frequenties van BDE's te analyseren. Hij ontdekte dat deze ervaringen niet alleen voorkwamen tijdens hartstilstanden, maar ook in andere situaties zoals zwangerschap, ernstige ziekte of extreme angst. Dit leidde tot de conclusie dat BDE's kunnen optreden in vrijwel elke situatie waarin er een verstoring van de hersenactiviteit is. Fenwick's onderzoek richtte zich vervolgens op het stervensproces zelf. Hij ontdekte dat veel mensen een voorgevoel hebben van hun naderende dood, soms maanden of dagen voor het daadwerkelijke overlijden. Dit voorgevoel blijkt vaak nauwkeurig te zijn. Hij beschrijft ook sterfbedvisioenen, waarbij stervenden vaak bezoeken ontvangen van overleden dierbaren of spirituele figuren in de laatste weken van hun leven. Uit zijn studies bleek dat ongeveer 25% van personen dir overgaan hun ouders zien, terwijl anderen onbekende spirituele figuren of broers en zussen kunnen waarnemen. Er bestaat echter een kloof tussen medisch personeel en verpleegkundigen als het gaat om de erkenning van deze fenomenen. Artsen zijn vaak sceptisch en beschouwen dergelijke ervaringen als hallucinaties of verwarring door medicatie, terwijl verpleegkundigen en verzorgers meer openstaan voor deze ervaringen. Fenwick benadrukt dat dit komt door de traditionele, materialistische benadering in de geneeskunde, die spirituele ervaringen vaak negeert. Fenwick's werk heeft belangrijke implicaties voor palliatieve zorg en hoe we omgaan met stervenden. Door deze ervaringen serieus te nemen, kunnen zorgverleners beter voorbereid zijn om steun te bieden aan zowel de stervende als hun families. De erkenning van deze fenomenen kan leiden tot een meer holistische benadering van het levenseinde. Hoewel er nog steeds scepsis bestaat over bijna-doodervaringen en het stervensproces, merkt Fenwick op dat er langzaam verandering komt in de manier waarop deze onderwerpen worden benaderd binnen de medische gemeenschap. Zijn onderzoek daagt ons uit om onze opvattingen over de dood en het sterven te heroverwegen en biedt waardevolle inzichten die kunnen bijdragen aan een empathischer begrip van het levenseinde.
Noël
Comments