Zachte boodschappen 

Meer mensen dan je op het eerste gezicht zou denken, hebben de bijzondere spirituele ervaring van een bijna dood-ervaring gehad. Het thema van mijn bijdrage spant een wijde boog over dit soort ervaringen en vraagt enerzijds naar hun betekenis voor de geneeskunde, de alledaagse praktijk van de geneeskunde, maar anderzijds ook naar hun betekenis voor de vragen die ze oproepen in verband met het mensbeeld. Kom je als arts in contact met mensen die deze drempelervaring hebben doorleefd, dan is die ontmoeting altijd bijzonder. Mijn interesse voor dit thema werd gewekt door een patiënt die, nadat tijdens een langdurige ambulante behandeling een vertrouwensrelatie tussen ons was ontstaan, mij vertelde over zijn bijna-doodervaring als zevenjarig kind.

Hij was bij een jeugdige ruzieachtige confrontatie in het Landwehrkanal geduwd en zag – tot hij kon gered worden – zijn gehele zevenjarig leven in een wonderbaarlijk, kleurrijk, levensgetrouw panorama voor zich. Bij zulke getuigenissen wordt voelbaar dat ze de binnenste kern van de ziel beroeren, dat verborgen allerheiligste, zoals de schrijver Jean-Paul het misschien zou genoemd hebben. Je kan je makkelijk voorstellen dat er voor zulke gesprekken vandaag in de klinische praktijk van alledag maar zelden tijd en gelegenheid is. Juist daar bestaat echter een reusachtige behoefte aan een inhaalbeweging op het vlak van de kennis en het weten bij artsen en zorgpersoneel om op deze ervaringen adekwaat te kunnen reageren. Berichten over bijna-doodervaringen zijn boodschappen die zachtjes uitgesproken worden en ik zou wensen dat ze in de toekomst duidelijker worden gearticuleerd.

De boodschappen worden stilletjes uitgesproken — de geneeskunde heeft nood aan een nieuw luistervermogen om ze op te merken.

Het uitgebreide, interessante artikel, kan je hier lezen: https://www.antroposofie.be/actueel/bijna-doodervaringen/